Acı Çekmek !
Bazen olur her şey çıkmaza girer. Hiçbir şey’in kalmaz o an. Ne bir sevgili, ne bir arkadaş, ne bir tanıdık, ne bir sırdaş. Hepsi gitmiştir o an sadece sen kalmışsındır. Yalnız başına sıkışıp kalmışsındır olduğun yerde. Ne yapacağını, ne düşüneceğini bile bilemezsin. Hiç ifade edemezsin de duygularını, paylaşamazsın da kimseyle. İfade etmek istesen bile duygularını kelimeler boğazına düğümlenir.Ne yaparsan yap, seni en mutlu, en sevgi dolu yapan şeyler bile anlamsız kalır. Aldığın nefes bile artık acı verir sana. Öyle acı çekersin ki sanki vücudunun her bir noktasına bıçak saplanmış gibi. Çıkarmaya çalışsan da o saplanan bıçakları acısı hep yerinde kalır. Ağlasan da günlerce haykırsan da dünyaya hiçbir şey değişmez. Hafızanı silseler, yaralarını iyileştirseler yine aynı olduğu yerde kalır acısı. Yıllar geçse de üzerinden hep ilk günkü gibi hissedersin o acıyı. Artık senin bir parçan olmuştur o acı. Vücudunla bütünleşmiştir. Nereye gidersen git o da hep seninle gelir. Herkes seni yalnız bırakır ama o asla bırakmaz seni. Ve zamanla direnmeye çalışırsın o’na. Her ne kadar direnemesen de yenilsen de o’na direnmiş, üstesinden gelmiş gibi görünmeye çalışırsın. Geçer sonunda ama o zaman her şey de biter onunla ve o zaman gözlerini kapatıp uzun bir uykuya daldığın zamandır...