Aile
Bu hafta, yıllar sonra 3 erkek kardeş nihayet bir araya gelebildik. Hepimiz ayrı şehirlerde yaşadığımızdan uzun yıllar düğün, cenaze harici bir araya gelemiyorduk.
Ortak amacımız bir araya gelerek annemizin evine biraz çekidüzen vermekti. Önceliğimiz depremde oluşan ufak tefekte olsa annemizin canını sıkan boya çatlaklarını ortadan kaldırmak ve eskiden kalma koyu iç karartan boyasını yenileyerek daha ferah bir ortam yaratmaktı.
Nihayet iki günü aşkın bir süre sonrasında tadilat ve boya işlerini tamamlayabildik. Bu bahaneyle de olsa yıllar sonra bir arada olmak güzel bir duyguydu. Bir daha ne zaman, nerede, ne şekilde bir arada oluruz bilemiyorum açıkçası.
Aile belki de dünyanın en önemli güzelliklerinden birisi. Her zaman çocukluğumuzdaki bütün aile üyelerinin birlikte olduğu akşam yemeklerini özler, o güzel günlerin bir daha aynı güzellikte yaşanmayacak olması içimi burkar. Her ne kadar 3 kardeş ve anne bir araya gelebilsek de 18 yıl önce kaybettiğimiz babamın eksikliği yüzünden o eski güzel günleri tam olarak hissedemiyoruz.
Her yerde karşıma çıkan, başlayıp bir türlü bitremediğim “After Life” dizisinde şöyle bir replik vardı.
“Günün birinde son yemeğini yiyip, son çiçeğini koklayıp, bir arkadaşına son kez sarılacaksın. Son kez olduğundan haberin olmayacak. O yüzden, sevdiğin her şeyi tutkuyla yapmalısın. Kalan yıllarının kıymetini bilmelisin, çünkü devamı yok.”
Hayatımız bu replikten ibaret. Günün birinde, sevdiklerimizle son anları yaşayacağız ve bu anların son olduğundan haberimiz bile olmayacak.
Yaşadığımız her anın sevdiklerimizle, ailemizle birlikte tutkuyla, güzelce yaşamak dileğiyle.